Ik had me geen lievere zoon kunnen wensen

Dag David, lieve zoon,

Hopelijk reikt internet écht wereldwijd. Want aan werkelijk heel de wereld wil ik kwijt dat ik me geen lievere zoon had kunnen wensen. We waren zo close, jij en ik, twee handen op één buik. Wellicht omdat je op medisch vlak al van je negen jaar een zorgenkindje was. Toch kwam je als jonge kerel goed op je pootjes terecht. Je bloeide helemaal open, genoot met je vrienden van op stap gaan, sushi gaan eten, filmpje meepikken, leuke uitstappen maken… Ook in de schaakclub was je een graag geziene gast. De schaakmicrobe, opgelopen bij je peter Timmy, had je lelijk te pakken.

Het ontroerde me te zien hoe graag je in het rusthuis in Stekene werkte. De genegenheid waarmee je mee voor de bejaarden zorgde, de toffe band die je had met de collega’s… dat was zo typisch David, zorgzaam en bekommerd om anderen. Alles leek prima te lopen, tot najaar 2015. Na een periode van zware hoofdpijn en vermoeidheid, viel het keiharde verdict: twee agressieve hersentumoren. Hoewel dat nieuws binnen kwam als een bom, bleef je ontzettend moedig. Wat bewonderde ik je positieve ingesteldheid.

Tijdens je hele ziekteperiode heb ik je zelden horen klagen, zelfs niet tijdens je verblijf op palliatieve zorg in Beveren. De verpleegsters daar zullen je beslist niet snel vergeten, zoon. Niet alleen door je uitzonderlijk lange verblijf van maar liefst vier maanden. Vooral je vriendelijkheid en veel te jonge leeftijd maakten dat het personeel van palliatieve je snel in hun hart sloot. Voor elke zorg kreeg de verpleging je oprechte dankbaarheid en ging die typische duim van jou in de lucht. Zelfs als je je keibelabberd voelde. Geen moeite was hen dan ook te veel om het je zo draaglijk mogelijk te maken. Kenzo en Kitto, je hondjes, waren zelfs welkom en dat zorgde vaak voor een vrolijke noot.

De dag dat je met de wensambulance naar huis mocht komen, zal ik voor altijd koesteren, het personeel van die wensambulance krijgt mijn eeuwige dank. Je nog eens thuis te hebben, gezellig samen met familie eten en genieten… Dat deed zo deugd, al was het voor slechts een dag. Daarna ging het echter peilsnel achteruit. Je lichaam was moegestreden, ’t was op. Na al die maanden van intensieve zorg, bleef er op één september 2016 een hele grote leegte achter.

Ik mis je zoon, altijd.

Je mama

#palliatievezorg #StichtingTegenKanker #Levensloop #kanker #TeamDavid #moeder